Schadelijke Effecten van Eiwitdiëten op de Gezondheid

Eiwitdiëten, ook wel proteïnediëten genoemd, zijn de laatste decennia erg populair geworden, vooral bij mensen die veel en snel willen afvallen. Bij eiwitdiëten wordt de hoeveelheid koolhydraten beperkt tot een minimum en vervangen door eiwitten. Het doel van die diëten is dat je eiwitten en vooral vetten verbrandt in plaats van koolhydraten, waardoor je sneller zou afvallen. Helaas is deze manier van afvallen op lange termijn schadelijk voor de gezondheid.

Eiwitten hebben we zeker nodig om ons lichaam goed te laten functioneren, maar niet te veel. Wat is dan de norm? Per kilo lichaamsgewicht hebben we per dag gemiddeld 0,8 gram eiwit nodig. Als je gezond en gevarieerd eet krijg je al heel snel voldoende eiwitten binnen, zoals je kunt zien in het volgende voorbeeld.
Een volwassene die 70 kilo weegt, heeft gemiddeld 56 gram (0,8 x 70) eiwitten per dag nodig. 1 biefstuk van 150 gram bevat 36 gram eiwit. Als je er twee van eet, dan krijg je 72 gram eiwit binnen en ben je al snel ver over de norm. Als je alle andere eiwitten die je per dag binnenkrijgt bij elkaar optelt, dan kun je zelfs bij een gewoon voedingspatroon te veel eiwitten binnenkrijgen.

Het optimale dagelijkse aandeel eiwitten in onze voeding is ongeveer 20% van het totaal aan eiwitten, koolhydraten en vetten. Voor kinderen in de groei en mensen die intensief sporten kan dit oplopen tot 30%. Meer hebben we niet nodig, want ons lichaam kan geen voorraad van eiwitten (in de vorm van aminozuren) opbouwen, in tegenstelling tot koolhydraten (glucose) en vetten (vetzuren). Dat betekent dat alles wat te veel is en niet gebruikt kan worden weer moet worden uitgescheiden, waardoor met name onze lever en nieren flink worden overbelast.

Bovendien moet de focus liggen op de variatie waarmee je alle essentiële aminozuren binnenkrijgt, maar niet op de hoeveelheid.

Bij eiwitdiëten, oftewel koolhydraatarme diëten, is het dagelijkse aandeel van eiwitten erg hoog: het bereikt soms wel waardes tot 70%. Wanneer glucose als brandstof ontbreekt, gebruiken onze levercellen eiwitten samen met vetten om aan energie te komen. Bij de verbranding van eiwitten, vooral dierlijke eiwitten, ontstaat er echter ammoniak, een giftige stof die door de lever direct moet worden omgezet in ureum. Helaas is bij veel mensen de lever extreem overbelast door ongezond eten, een ongezonde levensstijl en veel stress, en werkt daarom niet optimaal. Een teveel aan eiwitten kan in dit geval de schade verergeren en onze lever en ons hele lichaam erg verzuren, waardoor we onder meer veel calcium en magnesium uit onze botten verliezen en onszelf letterlijk vergiftigen.

Bovendien wordt bij het eten van vlees ook weefsel afgebroken en komen er nog meer giftige, schadelijke stoffen vrij waardoor het gehalte aan urinezuur enorm stijgt. Dit kan leiden tot jicht en nierstenen. Ook wordt de functie van je lever ondermijnd en kunnen er galstenen ontstaan. Die verstoorde galproductie heeft weer gevolgen voor de vertering van vetten. Wanneer je lichaam normaal functioneert en jij gezond eet volgens de verteringseisen van ons spijsverteringsstelsel en met de juiste verhouding tussen koolhydraten, eiwitten en vetten, dan kunnen je nieren alle genoemde afvalstoffen zonder problemen uitscheiden. Een teveel aan eiwitten kan uiteindelijk trouwens ook als vet worden opgeslagen. Waarom zou je dan je lichaam forceren en zijn natuurlijke proces van verbruik van voedingsstoffen vervormen?

Als je wilt afvallen, is het absoluut niet noodzakelijk om alle koolhydraten uit je voedingspatroon te verbannen. Ongeveer 60% van onze dagelijkse voeding moet uit koolhydraten bestaan. De kunst is om de juiste koolhydraten te kiezen en dat op een slimme manier in je voedingspatroon te integreren waardoor ze optimaal worden afgebroken en niet als vet worden opgeslagen. Dan kunnen de eiwitten die je binnenkrijgt, ook hun eigen taak uitvoeren als bouwstof, zoals het van nature hoort, en niet als brandstof, wat ons lichaam normaal gesproken alleen in noodsituaties doet zoals in tijden van stress.